Sushi time in Mumbai
16 september 2019 - Mumbai, India
De laatste daagjes in Udaipur. De mensen hier houden van foto’s en selfies op de meest bizarre plekjes. Zo reden we door een tunnel. India heeft bijna geen tunnels. Dit was een hele belevenis, er werden selfies gemaakt en de gids vertelde dat men zelf hun verjaardag in de tunnel viert.
Vroeg in de ochtend (07.00 uur locale tijd) worden we opgehaald voor de vlucht naar Mumbai. We nemen afscheid van onze lieve meneer Balwin en gaan inchecken.
Vanuit de lucht leek een groot gedeelte van Mumbai op de blauwe stad. Helaas waren dit de krotten wijken.
Toen de de koffers weer hadden liepen we naar buiten. Daar stond zus Sandra ons met een big smile op te wachten. Welkom in Mumbai, leuk dat jullie er zijn. En we gaan bepakt en gezakt de Starbucks in, even bijkletsen, theetje drinken met wat lekkers. Sandra regelt een Uber. En ja hoor.... er was geen plaats voor koffers. Dan maar op het dak zei de chauffeur. Als dat maar goed gaat. Fred had er geen vertrouwen in. Dus bij het eerste stoplicht stapte hij snel uit om te kijken.
Hier in India moet je nergens van staan te kijken. Van Sandra leren we dat iedereen maar doh minutes zegt. Twee minuten, kan soms uren duren. Eindelijk aangekomen belanden we in een grote balzaal. Zij woont hier in een appartement met allemaal expats. Heeft iets van 5 grote kamers met elk een douche en toilet. Hier kan je verstoppertje spelen en je moet hard praten om elkaar te verstaan. We frissen ons snel op en gaan weer op pad. Jeetje geen uitrusten. Er is een groot festival bij het strand. Het consulaat is daar ook, Sandra heeft ons aangemeld dacht dat wij het ook leuk zouden vinden. Maar eerst gaan we lunchen, is inmiddels 15.00 uur. Ze neemt ons mee naar Foo, een Aziatisch tentje. Sushi met een grote S Marianne😋. Het water loopt uit mijn mond toen ik zalm sashimi op de kaart zag staan. Gevaarlijk, rauwe vis hier in India maar toch gedaan, en kekker dat het was na alle naan en currys . Ook Fred zit flink te smullen, wel eens waar geen rauwe vis maar pannenkoekjes met Peking eend en aardappel dumping met blauwe rijst. Hierna gaan we met de taxi naar het feest.
We hadden een goed uitzicht tussen al het Bobo publiek. Het feest deed een beetje denken aan carnaval. Hele grote beelden werden door groepen naar de zee gebracht. Ze geloven dat alle negativiteit is weggenomen uit de huizen en de stad, dus de beelden worden teruggeven aan zee. Na een tijd gaan we weg en wordt Sandra aangehouden, kwam door toerist Fred. We werden naar de andere kant meegenomen om te kijken hoe de bloemen van dit feest tot compost werd gemaakt. En ja hoor, ze wilde Fred interviewen wat hij hier allemaal van vond😂🤣😱, die gaf de microfoon aan Sandra. We werden gefilmd en een foto shoot ter plekke. Door de mensen massa liepen we richting huis en probeerden we een taxi aan te houden.
Mumbai is echt een werkstad, met veel expats. Het is westers, luxe auto’s en grote winkel centra’s.
We hebben boodschappen gedaan, dat was weer lang geleden. De meeste supermarkten verkopen geen alcohol en geen vlees/ vis. In de speciale supermarkten hebben ze dit wel. Hier lopen weer veel expats rond, er is van alles te vinden. Remia slasaus, bon maman jam enz enz. Alles geïmporteerd. Om je een orijsindicatie te geven: een doosje champignons kost hier maar vijf euries. De dagen erna hebben we het iets rustiger aangedaan maar wel op pad geweest. We zijn naar het plaatsje Bandra geweest in West Mumbai. Hier is veel armoede en zie je weer veel tuk tuks rijden. Af en toe regent het weer flink. We doen een drankje in een gezellige bar/ pub of hoe het ook mag heten.
Sandra heeft het leventje en gewoontes hier snel opgepakt. Zo lopen we ergens naar een plein waar ene Taylor haar vermaakte kleding zou brengen. Geen Taylor, doo minutes hij brengt het morgen thuis. Weer doo minutes maar een uur later belde de security dat er bezoek voor haar was. En daar was Taylor met de gemaakte kleding. Aan de andere kant wordt er ook geklopt, of ze honing wil kopen. Twee jongens staan voor de deur. Ze pakt een glazen pot en er gaat een kilo honing in. Ik vraag hoe weet je nou dat dat een kilo is. Liet je moet niet zo moeilijk doen, het is hier India. Wil je ook? Je kan het meenemen in het vliegtuig zeggen de jongens. Ja zou ik ook zeggen om iets te verkopen. De honing smaakt wel lekker.
De laatste dag is dan aangebroken. Nog even een kokosnoot bij het kraampje halen om te drinken.
Morgen gaan we met zijn drieën naar het vliegveld. Sandra gaat voor een maand in Delhi werken, en wij gaan na 3,5 week weer richting huis!
India is een mooi land, met zoveel diversiteit het lijkt wel een lapjes deken. Hier kennen ze geen stress alles is doo minutes. En ach is het vandaag niet klaar dan morgen toch. We hebben veel gezien van rijkdom en armoede, gelachen, afgezien, lekker gegeten, ziek geweest (Fred) enz enz.
Hier zeggen ze: leef vandaag of morgen komt weet je niet. Wat heb je nodig om te leven, alles is materialisme ,wanneer je gaat laat je alles achter. Zelf je lichaam.
gids Anoup zei nog: believe in your self en never give up!!
dit was het dan. Leuk jullie reacties te lezen. We kijken er ook weer naar uit om jullie te zien. Tot in Nederland.
liefs Fred en Lita
En door de reisverhalen konden we een klein beetje met jullie meereizen... leuk